ΣΤ1 / 41Ο Δ.Σ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Την Τρίτη πήγαμε στο 18 festival κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και παρακολουθήσαμε τρεις ταινίες μικρού μήκους.
Η πρώτη έδειχνε δύο κορίτσια που πήγαιναν μπαλέτο και είχαν ένα όνειρο, να γίνουν μπαλαρίνες και να κάνουν μια παράσταση. Όσες δυσκολίες και αν περνούσαν δεν σταματήσανε να ονειρεύονται. Ότι και αν τους πήγαινε στραβά ύψωναν το κεφάλι τους και συνέχιζαν δυναμικά.
Η δεύτερη μιλούσε για ένα κοριτσάκι που ήταν πρόσφυγας από τη Μαλαισία. Η μητέρα της δεν της συμπεριφερόταν καλά οπότε αποφάσισε να φύγει. Έφυγε και έμεινε μαζί με την θεία της, που εκείνη την έστειλε στον πατέρα της στην Δανία. Χρειάστηκε να επιμείνει για να προσαρμοστεί στο καινούργιο περιβάλλον.
Η τελευταία διαδραματιζόταν στο παρόν και στον 20ο αιώνα, όταν έγινε η έξεγερση στη Βαρσοβία. Μια παρέα παιδιών βρήκαν ένα ημερολόγιο κάτω στο δρόμο. Έγραφε για την δύσκολη επιβίωση των ανθρώπων, εκείνες τις μέρες. Έλεγε για τα εμπόδια που ξεπέρασαν οι άνθρωποι στη Βαρσοβία.
Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Συγχαρητήρια σε όσους προσπάθησαν να δημιουργήσουν αυτές τις ταινίες.
ΣΤΕΦΑΝΙ
Η δασκάλα μας είπε πως σήμερα θα πηγαίναμε στο λιμάνι της πόλης μας για να παρακολουθήσουμε τρία ντοκιμαντέρ επί ευκαιρία του 18ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Όλοι ενθουσιασμένοι, επειδή θα χάναμε και το τεστ αγγλικών, ξεκινήσαμε.
Τ ο μεταφορικό μέσο μας ήταν τα ίδια μας τα πόδια, αφού το σχολείο μας από το λιμάνι δεν απέχει ούτε ένα χιλιόμετρο. Όταν φτάσαμε, επικρατούσε συνωστισμός , γιατί είχαν καταφτάσει πολλά σχολεία όλων των ηλικιών. Μας είπε να καθίσουμε όλοι στη θέση μας και να κάνουμε ησυχία. Μας υποδέχτηκε μια πολύ καλή κυρία κι από το πρώτο λεπτό μας έβαλε στο θέμα.
Πρώτον, είπε πως θα παρακολουθήσουμε τρία ντοκιμαντέρ που θα μας ταξιδέψουν στη Ρωσία, τη Δανία και την Πολωνία. Ύστερα απ' αυτά το λόγια μας περίγραψε κατά κάποιο τρόπο τον πρώτο προορισμό μας που ήταν η Ρωσία. Όπως όλοι ξέρετε η Ρωσία φημίζεται για το μπαλέτο. Έτσι και η μικρή μας πρωταγωνίστρια πηγαίνει συχνά στη σχολή χορού και αγωνίζεται για να είναι ευτυχισμένη.
Το δεύτερο ντοκιμαντέρ έκανε και μια μικρή στάση στη Μαλαισία. Πάλι πρωταγωνίστρια είναι ένα κορίτσι που ζει στη Μαλαισία μαζί με τη θεία της. Καθώς ο καιρός περνά η θεία της της ανακοινώνει πως το αεροπλάνο που θα φύγει σήμερα θα την ταξιδέψει στην πόλη του πατέρα της όπου εκεί βρίσκεται κι η αδελφή της και ζουν εκεί ως μετανάστες. Έτσι βλέπουμε πως εξελίσσεται η νέα της ζωή, ποια προβλήματα αντιμετωπίζει και ποιοι είναι οι φόβοι της.
Στο τρίτο ντοκιμαντέρ μας υποδέχτηκε ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Το θέμα της ταινίας ήταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο σκηνοθέτης μας ανέφερε πως αποφάσισε να ασχοληθεί μ' αυτό το θέμα. Εκείνος μας είπε πως στην Πολωνία οι άνθρωποι στα παγκάκια των πάρκων αφήνουν διάφορα αντικείμενα. Έτσι μια μέρα που πήγε βόλτα βρήκε ένα βιβλίο, το διάβασε κι αποφάσισε να το γυρίσει ταινία. Επίσης, συνεργάστηκε με τη συγγραφέα του βιβλίου, η οποία είχε έρθει μαζί του στην Ελλάδα και βρισκόταν εκείνη τη μέρα μαζί μας.
Η σημερινή μέρα ήταν αξέχαστη για όλους μας, πιστεύω, αφού είχαμε και την ευκαιρία να γνωρίσουμε κι αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ
Την Τρίτη 15/3/2016 επισκεφθήκαμε μία από τις αποθήκες στον λιμάνι (στη Θεσσαλονίκη) όπου θα παρακολουθούσαμε τρία ντοκιμαντέρ.
Στον δρόμο για την αποθήκη έβρεχε και έτσι φορέσαμε τις κουκούλες μας και ανοίξαμε τις ομπρέλες μας ώσπου, τελικά, φτάσαμε. Στην είσοδο περίμεναν πολλά σχολεία αλλά, ευτυχώς, περάσαμε πρώτοι.
Μόλις, μπήκαμε στην αίθουσα, άρχισε η προβολή. Το πρώτο ντοκιμαντέρ λεγόταν, «Nastya and Polina» (Νάστυα και Πολίνα). Μιλούσε για δύο αδελφές που μαθαίνουν μπαλέτο σε μια ρώσικη σχολή χορού. Το δεύτερο ντοκιμαντέρ λεγόταν «Salimah» (Σαλιμά). Αφηγούταν την ιστορία ενός έφηβου κοριτσιού που φεύγει από την, υγρή και ζεστή, Μαλαισία για να πάει, ολομόναχη, στην Δανία με σκοπό να συναντήσει τον πατέρα της. Τέλος, το τρίτο και καλύτερο ντοκιμαντέρ λεγόταν, «The brave ones: The Warsaw Uprising» (ή αλλιώς, Οι γενναίοι: Η Εξέγερση της Βαρσοβίας) Περιέγραφε τις περιπέτειες τεσσάρων παιδιών που τυχαία βρίσκουν ένα ημερολόγιο από τον 2ο Π. Πόλεμο. Ψάχνοντας τον κάτοχό του καταλήγουν στο μουσείο της Εξέγερσης. Περπατώντας στους διαδρόμους αντικρίζουν πολλούς ηλικιωμένους ανθρώπους που έζησαν τις στιγμές που μαινόταν ο πόλεμος. Μέσα από τις ανατριχιαστικά λεπτομερειακές αφηγήσεις τους τα παιδιά με τη φαντασία τους θα ζήσουν τις σκηνές της Εξέγερσης της Βαρσοβίας…
Η επίσκεψη μου άφησε πολλές και όμορφες εντυπώσεις. Πρώτα απ’ όλα, ο χώρος ήταν πολύ ωραίος και η προβολή αναπαυτική. Έπειτα, τα ντοκιμαντέρ ήταν πολύ καλά σκηνοθετημένα. Βέβαια, το «Νάστυα και Πολίνα» είχε πολύ ανιαρό σενάριο. Συνέχεια έδειχνε σκηνές από το μάθημα μπαλέτου και σε κάποια στιγμή κατάντησε βαρετό. Από την άλλη το «Σαλιμά» ήταν ωραίο. Έδειχνε πολλές και διαφορετικές σκηνές από τη ζωή της Σαλιμά και έδινε ένα μήνυμα. Ότι μπορούμε να καταφέρουμε ό,τι θέλουμε με προσπάθεια και υπομονή. Όσο για το ντοκιμαντέρ «Οι γενναίοι: Η Εξέγερση της Βαρσοβίας» δεν υπάρχουν λόγια. Ήταν απλά εκπληκτικό! Αλλά το καλύτερο απ’ όλα ήταν ότι ο Πολωνός σκηνοθέτης και η φίλη του, που τον ενέπνευσε να φτιάξει το ντοκιμαντέρ, ήταν μαζί μας! Τους κάναμε άφθονες ερωτήσεις και μας απάντησαν στα Αγγλικά. Αργότερα, βγάλαμε φωτογραφίες μαζί τους και τους χαιρετήσαμε. Τελικά, περάσαμε εκπληκτικά. Όχι μόνο είδαμε τρία ωραία ντοκιμαντέρ αλλά γνωρίσαμε και τους σκηνοθέτες! Ήταν τρομερή ημέρα!
ΘΑΝΑΣΗΣ
Την Τρίτη 15.3.16 εγώ και η τάξη μου επισκεφθήκαμε το 18ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Φτάσαμε στο λιμάνι και μπήκαμε στην αίθουσα παρακολούθησης. Παρακολουθήσαμε τρείς ταινίες μικρού μήκους. Και οι τρείς ταινίες ήταν εξίσου ωραίες αλλά η αγαπημένη μου ήταν η δεύτερη με τον τίτλο <<HOME SWEET HOME >>.
Οι γονείς της Σαλιμά έχουν χωρίσει. Η μητέρα της έχει βρει άλλον άντρα και έτσι η Σαλιμά μένει με την θεία της στην Μαλαισία. Ο πατέρας και η αδερφή της ζουν στην Δανία. Είναι δέκα ετών όταν της δίνεται η ευκαιρία να ξανασμίξει με τον πατέρα της. Η Σαλιμά φτάνει στην Δανία ολομόναχη χωρίς να γνωρίζει κανέναν. Ο πατέρας και η αδερφή την αναγνώρισαν και την πήγαν στο σπίτι. Η Σαλιμά τον πρώτο καιρό ένιωθε άβολα αλλά μετά από έναν χρόνο ένιωθε άνετα. Μέτα από λίγο καιρό θα πάει στο σχολείο όπου θα μάθει δανέζικα, αγγλικά και μαθηματικά. Το καλοκαίρι η τάξη της Σαλιμά θα πάει σε μια κατασκήνωση. Η Σαλιμά πήγε στην κατασκήνωση και γνώρισε πολλούς καινούργιους φίλους.Η Σαλιμά συνήθισε πιά την ζωή στην Δανία και ζεί ευτυχισμένη με την οικογενειά της.
Η ταινία μου άρεσε πολύ. Με συγκινησε και μου πέρασε πολλά μυνήματα.Μου άρεσε πολύ η εκδρομή. Όμως κάποτε έφτασε η ώρα να φύγουμε.
ΙΩΑΝΝΑ
Την Τρίτη 15/3/16 η τάξη μου επισκέφτηκε το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, που γίνεται αυτές τις ημέρες στην πόλη μας.
Περπατήσαμε με την κυρία μας μέχρι το λιμάνι, όπου σε μία αίθουσα γίνονταν οι προβολές. Κάποιοι από τους συμμαθητές μου πήραν ποπ κορν. Μόλις μπήκαμε, η αίθουσα δεν είχε κόσμο, αλλά σε λίγα λεπτά γέμισε από μαθητές σχολείων της πόλης μας.
Το πρώτο ντοκιμαντέρ γυρίστηκε στη Ρωσία. Στη Ρωσία υπάρχουν πολλά διάσημα μπαλέτα και πολλοί εξαιρετικοί χορευτές και χορεύτριες. Πολλά κορίτσια, αλλά και αγόρια, κάνουν μπαλέτο. Έτσι και οι ηρωίδες του ντοκιμαντέρ που παρακολουθήσαμε, δύο μικρές αδελφές, λατρεύουν το μπαλέτο και προσπαθούν πολύ να είναι καλές. Η μία βοηθά και υποστηρίζει την άλλη. Η Νάσια (η μία από τις δύο) κάποια πράγματα δεν τα καταφέρνει και η κυρία της την μαλώνει. Είναι όμως πολύ σημαντικό να τα πάνε καλά,
γιατί όποιος δεν παίρνει καλούς βαθμούς, δεν τον αφήνουν να συνεχίσει στη σχολή αυτή στη Ρωσία! Τελικά και οι δύο, με πολύ κόπο, πετυχαίνουν στις εξετάσεις τους. Η Νάσια συμφωνεί με τη δασκάλα της να συνεχίσει να προπονείται και στις καλοκαιρινές διακοπές της και να προσέχει τη διατροφή της.
Το δεύτερο ντοκιμαντέρ αναφερόταν σε ένα κοριτσάκι, την Σαμίνα, από την Μαλαισία. Οι γονείς της είχαν χωρίσει και μπαμπάς της και η αδελφή της έφυγαν για τη Δανία. Η Σαμίνα έμεινε στη Μαλαισία. Η μαμά της ξαναπαντρεύτηκε και έτσι η Σαμίνα πήγε να ζήσει με τη θεία της. Όταν έγινε 10 χρονών, έφυγε επιτέλους για τη Δανία και ξανάσμιξε με τον μπαμπά και την μεγαλύτερη αδελφή της. Στη Δανία έμαθε τη γλώσσα και πήγε επιτέλους στο σχολείο! Στο σχολείο απέκτησε μια πολύ καλή φίλη. Όταν πέρασε αυτή η χρονιά πήγε στην κατασκήνωση του σχολείου και πέρασε υπέροχα με τα άλλα κορίτσια της τάξης της. Στο τέλος της κατασκήνωσης, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η ζωή της θα ήταν πλέον τόσο όμορφη και ανησυχούσε μήπως γυρνώντας πίσω δεν θα την περίμενε ο μπαμπάς της. Κι όμως εκείνος ήταν εκεί και την περίμενε και της συμπαραστεκόταν και τη βοηθούσε στα μαθήματα της συνέχεια....
Μια βροχερή ημέρα, αφού και οι δύο αδελφές ξάπλωσαν, η μεγαλύτερη αδελφή της τη ρώτησε για τη μαμά τους. Η Σαμίνα της είπε ότι ήταν σίγουρη ότι η μαμά τους δεν την αγαπούσε, γιατί τη χτυπούσε και την έβαζε να κάνει δουλειές.
Στη Δανία η Σαμίνα πια έκανε μια ιδανική ζωή για ένα παιδί και είχε όλα όσα επιθυμούσε να έχει: φίλους, αγάπη, μόρφωση και διασκέδαση.
Το τελευταίο ντοκιμαντέρ, "Οι γενναίοι, τα παιδιά της επανάστασης στη Βασροβία", μου άρεσε πολύ. Συναντήσαμε εκεί και τον σκηνοθέτη και την παραγωγό της ταινίας που κατάγονται από την Πολωνία, τη χώρα όπου διαδραματιζόταν το ντοκιμαντέρ.
Σ' αυτή την ταινία τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια και ένα κορίτσι βρήκαν ένα ημερολόγιο ενός μικρού κοριτσιού, που έζησε στη Βαρσοβία τα χρόνια της επανάστασης των Πολωνών ενάντια στους ναζί. Αποφάσισαν να βρουν το μικρό κορίτσι στο οποίο άνηκε αυτό το ημερολόγιο και έτσι πήγαν στο μουσείο της εξέγερσης. Εδώ συνάντησαν πολλούς ηλικιωμένους ανθρώπους οι οποίοι ήταν παιδιά όταν έγινε αυτός ο πόλεμος. Ο ένας απ' αυτούς κρυβόταν στους υπονόμους για να γλιτώσει από τους ναζί. Ο άλλος φυλούσε τσίλιες σε μια ταράτσα όταν έπεσε από τον ουρανό ένα σακίδιο με μπισκότα. Τα μπισκότα αυτά ήταν ένα μεγάλο δώρο μπροστά στην πείνα που περνούσαν τότε οι κάτοικοι της πόλης. Ένας άλλος κύριος τους περιέγραψε το φόβο που ένιωθε όταν έμεινε μόνος του με τη μαμά του σε ένα ερημωμένο σπίτι. Μια κυρία λαχταρούσε τόσο να τελειώσει ο πόλεμος, που όταν πήγε με μια φίλη της στο θέατρο, πίστεψε ότι στο τέλος της παράστασης θα είχε τελειώσει και ο πόλεμος. Δυστυχώς όμως, η παράσταση τελείωσε αλλά ο πόλεμος συνεχιζόταν.
Αφού τελείωσαν όλα τα ντοκιμαντέρ όσοι θέλαμε κάναμε ερωτήσεις στον σκηνοθέτη και στην παραγωγό.
Τα ντοκιμαντέρ που παρακολουθώ με το σχολείο μου με συγκινούν και μου αρέσουν πάρα πολύ. Τα φετινά όμως θα μου μείνουν για πάντα, σαν μια πολύ ωραία σχολική ανάμνηση.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ